Λάζαρος, ο φίλος του Χριστού

 Στη Βηθανία ζούσε ο Λάζαρος, που ήταν φίλος του Χριστού.

Ο Κύριος επισκεπτόταν συχνά το σπίτι του Λαζάρου,όπου και έμενε για αρκετές μέρες.

Λίγες μέρες πριν από το πάθος του Κυρίου, 

ο Λάζαρος ασθένησε και οι αδελφές του -Μάρθα και Μαρία- ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού, που τότε ήταν στη Γαλιλαία, να τον επισκεφθεί. 

Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του: 

" Πάμε τώρα να τον ξυπνήσω".

 Όταν έφθασαν στη Βηθανία, ο Λάζαρος ήταν ήδη νεκρός για τέσσερις ημέρες . 

Ο Κύριος παρηγόρησε τις αδελφές του Λαζάρου και τις παρακάλεσε να Τον οδηγήσουν στο τάφο του αδελφού τους.

Το μνήμα του Λαζάρου

Εκεί ο Κύριος δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: "Λάζαρε, δεύρο έξω".  

Το θαύμα αυτό του Ιησού έγινε η αιτία να πιστέψουν πολλοί από τους Ιουδαίους. 

Η ανάσταση του Λαζάρου και η συγκέντρωση του πλήθους θορύβησε τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Ιησού, αλλά και το Λάζαρο. 

Σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση, ο Λάζαρος ήταν 30 ετών όταν ο Κύριος τον ανάστησε και μετά από το γεγονός της ανάστασης έζησε άλλα 30 χρόνια. 

Άλλη παράδοση επίσης αναφέρει ότι ο Λάζαρος μετά την ανάστασή του θέλοντας να αποφύγει το μίσος των αρχιερέων κατέφυγε στο Κίτιο της Κύπρου, όπου χειροτονήθηκε από τον Παύλο και το Βαρνάβα ως πρώτος επίσκοπος Κιτίου.

Πέθανε στην Κύπρο και τον έθαψαν. Στη σαρκοφάγο όπου τοποθετήθηκαν τα λείψανα του, ήταν γραμμένο στην εβραϊκή γλώσσα 

"Λάζαρος, ο τετραήμερος φίλος του Χριστού".

Το ιερὸ λείψανο πρέπει να μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη  μαζὶ με την παλαιὰ λάρνακα. 

Τούτο συμπεραίνεται απὸ το ότι η μαρμάρινη λάρνακα, που βρίσκεται σήμερα κάτω απὸ την Αγία Τράπεζα του ομώνυμου ναού στη Λάρνακα της Κύπρου, φέρει επιγραφή, σε μεγαλογράμματη γραφή: «ΦΙΛΙΟΥ»

(Φίλιος,αγαπητός φίλος)

Έθιμα

Την ημέρα αυτή, ο Xριστιανισμός γιορτάζει την Ανάσταση του φίλου του Χριστού, του «αγέλαστου» Λάζαρου, που ο Χριστός τον έφερε ξανά στη ζωή.

 Ωστόσο, σύμφωνα με την παράδοση ο τρόμος για όσα είδε στον άλλο κόσμο ο Λάζαρος, άφησαν τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή του που δεν ξαναγέλασε ποτέ πια από τότε που αναστήθηκε.

Τα παλιότερα χρόνια οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές, ωστόσο σήμερα έχουν διασωθεί ελάχιστα μόνο έθιμα που τηρούνται στην επαρχία.

Σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή της γιορτής, οι «Λαζαρίνες» ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά και μάζευαν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους και γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας τα κάλαντα του Λαζάρου και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.

«Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες.

Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους,

δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι,

της καρδούλας μου το λέω και μοιρολογώ και κλαίω.

Του χρόνου πάλι να 'ρθουμε, με υγεία να σας βρούμε,και ο νοικοκύρης του σπιτιού

χρόνια πολλά να ζήσει, να ζήσει χρόνια εκατό και να τα ξεπεράσει.»

 

Επίσης στις περισσότερες επαρχίες της Ελλάδας, οι γυναίκες ζύμωναν για την ψυχή του Λάζαρου ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους "λαζάρηδες", τα "λαζαρούδια" ή και "λαζαράκια" στα οποία έδιναν το σχήμα ανθρώπου τυλιγμένου σε σεντόνια, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες, ενώ όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσα λαζαράκια έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα.

"Αν Λάζαρο δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις"

Πηγές:

http://egpaid.blogspot.com/2009/04/blog-post_10.html

http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/302493/ethima-gia-to-savvato-toy-lazaroy-poy-ehoyn-pleon-xehastei#ixzz2y7k5k3aq