Όταν τα ζώα μιλούν.....

                           «ΑΝ  ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ  ΝΑ  ΜΙΛΗΣΟΥΝ»

    Η θεία  μου  έχει  ένα  σκύλο. Το βρήκε ο θείος μου. Δουλεύει  στη  Θήβα  ως  αρχιτέκτονας. Βρισκόταν στο οικόπεδο, όπου και δούλευε. Ήταν τραυματισμένο, στο πόδι. Το πήγε στον κτηνίατρο, όπου του έκαναν μια ένεση και του έδεσαν το πόδι. Τώρα, υγιέστατο, περπατάει και τρέχει ανέμελο.

    Όταν πήγαμε στη θεία μου, δεν έβγαινα από το αυτοκίνητο. Φοβόμουν ότι θα με δαγκώσει ή θα με γλείψει. Όταν τελικά βγήκα, ήρθε κοντά  μου, με μύρισε και έφυγε.  Η Λίζα, έτσι τη λένε, είναι ένα γλυκύτατο σκυλάκι ράτσας  Κόλεϋ. Άσπρο στο λαιμό και σταχτί στο υπόλοιπο σώμα. Τι θα είχε να μου πει αν μιλούσε;

-         Τι έχεις περάσει καημένη σκυλίτσα! της λέω.

-         Να τα απαριθμήσω όλα; Για να δούμε… το αφεντικό μου με άφησε πριν ενηλικιωθώ. Κατάλαβες; Μας παίρνουνε και μετά … και μετά μας αφήνουν. Λίγο πριν με βρουν έμπλεξα σε ένα καυγά. Το πόδι μου μάτωσε.

 Αυτό είναι το καλύτερο σκυλί που έχω συναντήσει. Είναι το μόνο σκυλί που συναντάω από κοντά. Τα σκυλιά τα  συμπαθώ πολύ, αλλά είμαι αλλεργικός. Παρόλο όμως που το πλησίαζα πολύ, δεν έπαθα τίποτα. Για μια στιγμή. Μιλάει…. δεν έπαθα τίποτα; Μήπως…μήπως είναι … ΟΝΕΙΡΟ!

ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΔΑΡΑΣ

ΣΤ! ΤΑΞΗ

Η Λίζα