ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ

Στα πλαίσια του προγράμματος για το σχολικό 

εκφοβισμό στο σχολείο μας, ενεργήσαμε σε 

πρωτογενές επίπεδο, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας 

δράσεις με προσανατολισμό την πρόληψη της 

ενδοσχολικής βίας.

 Το πρόγραμμα περιελάμβανε, αρχικά, ενημέρωση και

 ευαισθητοποίηση των μαθητών για το θέμα, από τους

 δασκάλους των τάξεων. Ως βοηθητικά εργαλεία 

χρησιμοποιήθηκαν δύο αφίσες, που σχεδιάστηκαν από

 την ψυχολόγο Ευαγγελία Στατήρη και το δάσκαλο 

του σχολείου Βασίλη Καραμπέτσο, υπεύθυνο του 

σχολείου για την πρόληψη της ενδοσχολικής βίας.

Σκοπός αυτών των αφισών ήταν, σε πρώτο επίπεδο, η

 οπτικοποίηση του μηνύματος που θέλουμε να 

περάσουμε στα παιδιά και σε ένα δεύτερο επίπεδο, η 

δημιουργία αφίσας από τα ίδια τα παιδιά. 

Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε πλήρης και εκτενής

ενημέρωση για το θέμα της ενδοσχολικής βίας καθώς 

και τρόποι αντιμετώπισής της σε κάθε τάξη ξεχωριστά 

από την ψυχολόγο, με τη βοήθεια του power point, 

που φτιάχτηκε από την ίδια και το δάσκαλο του 

σχολείου Γρηγόρη Ριζικό. 

Τέλος, τα ίδια τα παιδιά αποτύπωσαν στο χαρτί τις 

σκέψεις τους για το σχολικό εκφοβισμό, γράφοντας 

ιστορίες και εκθέσεις.

Παρακάτω, παραθέτουμε τις αφίσες, το power point 

και τις εργασίες των παιδιών. 

Σχολικός εκφοβισμός

Στο σχολείο μας φέτος ήρθε ένας καινούργιος μαθητής. Ήταν από την Ελλάδα αλλά είχε γονείς από άλλη χώρα, για αυτό το όνομά του ήταν Σιμάχ. Ο Σιμάχ ήταν μικρόσωμος και παχουλός. Τα άλλα παιδιά συνεχώς τον κορόϊδευαν, για το όνομα και την εμφάνισή του. Έτσι, ο Σιμάχ δεν είχε κανένα φίλο και στα διαλείμματα καθόταν μόνος του. Κάθε μέρα κάποια μεγαλύτερα παιδιά τον περίμεναν στην εξώπορτα. Εκεί τον κορόϊδευαν και του έπαιρναν τα πράγματα που κρατούσε, τα οποία του επέστρεφαν χαλασμένα. Οι μέρες κυλούσαν και ο Σιμάχ υπέφερε όλο και περισσότερο. Κάτι έπρεπε να γίνει…!

Μια μέρα καθώς ο Σιμάχ έτρωγε το πρωινό του, τα παιδιά που τον εκφόβιζαν του πήραν το σάντουιτς και τον χτύπησαν. Οι συμμαθητές του που έτυχε να δούνε αυτά που του έκαναν οι εκφοβιστές του, τον λυπήθηκαν. Μίλησαν στο δάσκαλο και αυτός τους απάντησε ότι ο Σιμάχ είχε προβλήματα με εκφοβιστές από την αρχή της χρονιάς, λόγω της εμφάνισης και του ονόματός του. Τα παιδιά, αφού συζήτησαν μεταξύ τους, αποφάσισαν να μιλήσουν στο Σιμάχ. Το επόμενο πρωί η Βίκυ τον περίμενε στην εξώπορτα του σχολείου. Όταν ήρθε ο Σιμάχ τον ρώτησε, γιατί στα διαλείμματα καθόταν μόνος του και τί γινόταν με τα μεγαλύτερα παιδιά. Εκείνος, όμως, δεν απάντησε και έφυγε κλαίγοντας. Η Βίκυ το συζήτησε με τα άλλα παιδιά της παρέας και μετά από λίγο σκέφτηκαν μια ιδέα για να σταματήσουν τους νταήδες. Το άλλο πρωινό η Βίκυ με την υπόλοιπη παρέα πήγαν να μιλήσουν στους νταήδες, που περίμεναν στην πόρτα τον Σιμάχ. Τους εξήγησαν ότι το να κρίνει κάποιος την εμφάνιση και το όνομα ενός παιδιού δεν είναι σωστό και τους ζήτησαν να το σταματήσουν. Εκείνοι όμως αρνήθηκαν λέγοντας στα παιδιά ότι αυτό τους διασκέδαζε. Τότε τα παιδιά τους είπαν να προσπαθήσουν να μπουν στη θέση του Σιμάχ και να σκεφτούν πώς μπορεί να νιώθει. Οι νταήδες αμέσως κατάλαβαν το λάθος τους και έτρεξαν να ζητήσουν συγνώμη από το Σιμάχ. Εκείνος τους συγχώρεσε και τους πρότεινε να παίξουν όλοι μαζί μπάλα! Έτσι ο Σιμάχ ξεπέρασε το πρόβλημα του εκφοβισμού και το κυριότερο έκανε πολλούς νέους φίλους…!

Μαρία Αρβανιτάκη

Νίκη Χαρμαντζή

ΣΤ’

Σχολικός εκφοβισμός

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο της εποχής μας. Είναι μία συμπεριφορά που προέρχεται από παιδιά που θέλουν να επιτεθούν σε άλλα πιο αδύναμα είτε με λόγια, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά.

Η πιο διαδεδομένη μορφή είναι η λεκτική, δηλαδή απειλές, προσβολές, πειράγματα. Ακολουθεί η σωματική, δηλαδή, με μπουνιές και κλωτσιές και η ψυχολογική με την καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, με τη διάδοση φημών σχετικά με το θύμα και τον αποκλεισμό του από το σύνολο.

Στο παιδί που βιώνει μία τέτοια κατάσταση, του δημιουργείται μεγάλος φόβος και άρνηση να πάει στο σχολείο. Το παιδί – θύμα είναι αδύνατον να υπερασπιστεί τον εαυτό του γιατί ο θύτης – παιδί είναι πιο δυνατός λόγω σωματικής διάπλασης ή ηλικίας.

Ο σχολικός εκφοβισμός κάνει αυτά τα παιδιά – θύματα να έχουν κατάθλιψη, να χάνουν την εκτίμηση στον εαυτό τους και να κλείνονται σε αυτόν. Να μην έχουν φίλους, να επηρεάζεται αρνητικά η σχολική τους απόδοση και έχουν τάσεις αυτοκτονίας.

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος θα πρέπει αρχικά οι δάσκαλοι και μετά οι γονείς να είναι σε εγρήγορση. Όταν αντιληφθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές θα πρέπει να μιλήσουν και με τα δύο παιδιά, δηλαδή το θύτη και το θύμα.

Τα παιδιά, θύτης και θύμα, πρέπει να καταλάβουν ότι η σχέση τους στο σχολείο δεν είναι σχέση εξουσίας αλλά σχέση αλληλοβοήθειας και κατανόησης.

Νικολέτα Θωμοπούλου, ΣΤ’.