Η ναυμαχία της Σαλαμίνας

... Κι όταν

φωτολουσμένη σκέπασεν η μέρα

με τα λευκά της άτια όλο τον κόσμο,

τότες από το μέρος των Ελλήνων

πρώτα σαν τραγουδιού βοή ένας ήχος

χαρούμενος ακούστηκε να βγαίνει,

που βουερά τριγύρω αντιλαλούσαν

τα βράχια του νησιού και τους βαρβάρους

φόβος τους έπιασ' όλους, όταν είδαν

πως γελαστήκαν· τι δεν ήταν για φευγάλα

που τραγουδούσαν οι Έλληνες παιάνα

σεμνό, παρά γιατί στη μάχη ορμούσαν

μ' αντρειωμένη την καρδιά και τη γραμμή τους

της σάλπιγγας ο αχός φλόγιζε ολούθε.

Κι αμέσως τα κουπιά στο πρόσταγμά τους

μ' ένα ρυθμό παφλάζοντας χτυπάνε

το βαθύ κύμα κι όλοι αντικρινά μας

γοργά προβάλλουν. Πρώτο ερχόταν

σε καλοσύνταχτη σειρά το δεξί κέρας,

ξοπίσω ακολουθούσε ο άλλος στόλος

και μια κραυγή μυριόστομη αντηχούσε:

Ὦ παῖδες Ἑλληνων, ἴτε

ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ

παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τε πατρῴων ἕδη,

θήκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων 

ἀγών.

«Εμπρός, παιδιά των Ελλήνων, λευτερώστε

πατρίδα, τέκνα και γυναίκες, των θεών

τα ιερά, τους τάφους των προγόνων, τώρα

θα πολεμήσετε για όλα».

Από την τραγωδία του Αισχύλου "Πέρσαι"